در خبرها از غیرت مادری منتظر و ادب انتظار او برای یافتن فرزند مفقود الاثرش آمده بود؛ مادری که بیست و نه سال انتظار  دیدن فرزند خود را می‌کشد، مادری که وقتی از خانه بیرون می‌رود، کلید خانه را به بقال سرکوچه می‌دهد تا مبادا دلبندش از سفر بازگردد و پشت در بماند؛ مادر منتظری که سماور و کتری چایی‌‌اش همیشه به راه است تا فرزند دل‌خسته و ازسفر برگشته‌ اش، خستگی از تن به درآورد؛ همیشه‌ مواظب است که حیات خانه تمیز باشد و گلدان‌ های کنار حوض، آب خورده باشند.

خدایا، می ‌شود سماور اندیشه ما نیز همیشه به راه باشد و کتری دلمان برای انتظار فرزند دلبند حضرت زهرا(ص)، بجوشد؟! می ‌شود  ما هم به رسم ادب، انتظار و مقدمه حضورِ ارباب را به ‌جای آوریم؟!

مولای من،

فرش قرمز که نه، امّا کوچه به کوچه‌  این شهر را آب و جاروب کرده‌ایم ، مبادا از کوچه ای گذر کنی و خاطرت آزرده شود؛

آقای من،

شیعیانت معرفت انتظار را خوب آموخته ‌اند؛ با تحریم و داعش و صهیون از در تسامح درنیامده ‌اند، به حکم آقایی که شما باشی، در سایه‌ مقام عظمای ولایت، طاقت آنهایی را که شما را دوست نمی‌ دارند، طاق کرده‌ اند.

مولای من!

جای شما در بهار لبخند ‌های فرزندان این سرزمین سبز و یاد شما در ذهن و خاطر ما ماندگار و پاینده است. خانه‌  دل را که خالی می‌کنیم، کلیدش را در دسترس می‌گذاریم تا وقتی می آیی پشت در نمانی...

مهدی جان،

مکان و زمان هم حتی نتوانسته ‌اند منتظرانت را محدود کنند؛ شور عاشورایی، جوانه های گل شمعدانیِ کنارِ حوضچه‌ شعورمان را شکوفا کرده است؛ گل‌های شمعدانی در زمستان امسال گل داده ‌اند و اندیشه‌ انتظار، بهانه ‌ای برای دل سپردن به زیبایی انتخاب عافیتِ با شما بودن شده است.

 مولای من، ادب انتظار را که بیاموزیم، آدابِ حضور شما را هم مشق خواهیم کرد.

نوشته: مجتبی اشرافی